Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε τη θεωρία του πνευματικού και θρησκευτικού οράματος των προσκυνητών και αυτό ήταν εμφανές στις καταγραφές του Ιερώνυμου για την εμπειρία της Αγίας Παύλας της Ρώμης και της Αγίας Σύλβιας και το προσκύνημά τους στους Αγίους Τόπους τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Επειδή κάθε προσκυνητής ήταν μοναδικός, οι καταγραφές του ταξιδιού του ήταν επίσης μοναδικές, για την περίοδο κατά την οποία γράφτηκαν, για τον τόπο για τον οποίο έγραψαν, αλλά και για τους θεατές που απευθύνονταν. Επικοινωνούσαν με ανθρώπους, γεγονότα και τον Κύριο που εκπροσωπούν.

Για τον προσκυνητή, η ζωντανή θέαση των Αγίων Τόπων που σχετίζονται με τον Χριστό είναι ο υψηλότερος βαθμός πίστης και εγγύτητας προς τον Κύριο, και αυτό φάνηκε μέσω της αφηγηματικής μεθόδου που υιοθέτησε η Εγερία (ή Αιθερία - Egeria) όταν μοιράστηκε με τις αδελφές της στην πίστη (Αδελφές της Φιλανθρωπίας) την αντίληψη των Αγίων Τόπων που επισκέφθηκε. Η Εγερία πίστευε στην ιδέα ότι ο Κύριος ήταν μαζί της όπου κι αν πήγαινε, κάτι που ήταν ένα ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσει το δύσκολο ταξίδι της.

Με βάση τη μελέτη της Ora Lemoire, η λογοτεχνία προσκυνήματος χωρίζεται σε τρεις ενότητες: η πρώτη ενότητα βασίζεται είτε στα γραπτά του ίδιου του προσκυνητή μέσω της άποψής του είτε στα γραπτά ενός ατόμου που συνοδεύει τον προσκυνητή που άκουσε και κατέγραψε γραπτώς τα λόγια του προσκυνητή. Η δεύτερη ενότητα βασίζεται στο βιβλικό και ενδεικτικό ύφος του προσκυνητή στην περιγραφή των ιερών τόπων. Η τρίτη ενότητα βασίζεται στην χρήση από τον προσκυνητή της μεθόδου σύνταξης συντόμων καταλόγων των τόπων που επισκέφτηκε.

Τα κείμενα της πρώτης ενότητας ενδιαφέρουν τους ερευνητές και τους ιστορικούς γιατί μιλούν για τους τόπους που επισκέφθηκε ο προσκυνητής και την επίδρασή τους στον αναγνώστη, συμπεριλαμβανομένων των γραπτών της Εγερίας (381-384 μ.Χ.), τα οποία είχαν τη μορφή επιστολής προς μια ομάδα γυναικών στην πατρίδα της, που πιστεύεται ότι ήταν καλόγριες, όπου χρησιμοποίησε το δημοσιογραφικό ύφος συγγραφής, καθώς μιλάει στον πρώτο πρόσωπο και αναλύει γεγονότα. είναι η ευτυχισμένη ταξιδιώτισσα που μετακινείται από το ένα μέρος στο άλλο και έχει την ελευθερία να γράφει ό,τι θέλει.

Τα γραπτά του Ιερώνυμου βασίστηκαν στην περιγραφή της προσκυνήτριας Παύλα για το ταξίδι της (385-386 μ.Χ.) στους Αγίους Τόπους, οι οποίοι περιλάμβαναν την Αίγυπτο, το Ουάντι Αλ-Νατρούν, μέχρι την Ιερουσαλήμ, και στη συνέχεια μετακόμισε και διέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό της, μέσω των γραπτών της στην κόρη της Εστοσίμ, τα οποία χρονολογούνται από το 404 μ.Χ.

Μεταξύ των προσκυνητών που υιοθέτησαν τη λογοτεχνία του πρώτου τύπου ήταν ο Άγιος Πέτρος ο Ίβηρας, του οποίου η βιογραφία γράφτηκε από τον μαθητή του, ο ιερέας Ιωάννη Ρούφο (476-518 μ.Χ.), ο Επίσκοπος της Πετσάνσας, γνωστός ως Αντώνιος ο Μάρτυρας, και ο Επίσκοπος Αντομνάν (700 μ.Χ.) της Μονής Αμπούνα, ο οποίος βασίστηκε στα γραπτά του Αγίου Αρκούλοφ και του μάρτυρα Ουιλιμπάλντ (724-728 μ.Χ.), ο οποίος έγραψε τη βιογραφία του πριν από το θάνατο του Μοναχού Χοτζομπούρκ, καθώς και ο Ιεροκήρυκας Βερνάρδο το 870 μ.Χ.

Μερικά από αυτά τα γραπτά είχαν τη μορφή επιστολής, όπως αυτά της Εγερίας και του Ιερώνυμου, άλλα είχαν τη μορφή αυτοβιογραφίας με σκοπό την ανάδειξη ενός κεφαλαίου της θρησκευτικής-πνευματικής ζωής ενός μοναχού, αγίου ή προσκυνητή κατά τη διάρκεια του προσκυνήματός του στους Αγίους Τόπους.

Όσο για το δεύτερο τμήμα της λογοτεχνίας των προσκυνητών στην περιγραφή των Αγίων Τόπων, βασίστηκε στην αναφορά του προσκυνητή στις καταγραφές του για θρησκευτικούς χώρους και αποστάσεις που διανύθηκαν σαν να ήταν οδηγός για κάθε χριστιανό προσκυνητή. Από τους πιο γνωστούς συγγραφείς στον τομέα αυτό ήταν ο Προσκυνητής Μπορντό και στη συνέχεια ο Ευχέριος (434-449 μ.Χ.), ο Επίσκοπος Λυών, ο Θεοδόσιος (530 μ.Χ.), ο Άγιος Επιφάνιος (692 μ.Χ.), ο οποίος έφτασε στους Αγίους Τόπους το 692 μ.Χ., και ο Άγιος Βέδας (702 μ.Χ.).

Το τρίτο τμήμα της βιβλιογραφίας των προσκυνητών είναι ένα φυλλάδιο που περιγράφει το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και τους τόπους των Αγίων με τίτλο "Prevarius", στο οποίο ο προσκυνητής Αντομνάν βασίστηκε αργότερα ως οδηγός του κατά τη διάρκεια του προσκυνήματός του στους Αγίους Τόπους. Ένα παράδειγμα αυτής της ενότητας είναι επίσης ένα έγγραφο γνωστό ως "Υπόμνημα των Εκκλησιών και των Μοναστηριών της Ιερουσαλήμ", το οποίο γράφτηκε στον Αυτοκράτορα Καρλομάγνο το 808 μ.Χ. και περιέχει μια περιγραφή των εκκλησιών και των μοναστηριών της Ιερουσαλήμ καθώς και τα ονόματα των κληρικών και τον αριθμό τους σε αυτά τα θρησκευτικά ιδρύματα. Η αξία αυτού του εγγράφου οφείλεται στην πολιτική θρησκευτικής ανοχής που επέδειξαν οι Μουσουλμάνοι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χαρούν Αλ-Ρασίντ προς τους Χριστιανούς προσκυνητές και στις διευκολύνσεις που τους παρασχέθηκαν, γεγονός που ώθησε τον Βασιλιά Καρλομάγνο να ανταλλάξει αναμνηστικά με τον χαλίφη των Αββασιδών. Αυτό το έγγραφο βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Βασιλείας στην Ελβετία.